ဆင္ကေလး (ေရႊက်င္) မွႀကိဳဆုိပါတယ္....................

ဒီေနရာကေလးကကၽြန္ေတာ္သြားလည္ေနက်ေနရာေလးေပါ့ Type the rest of your post here.

ကဗ်ာအစသံေပါက္ကလုိ႕ ေရွးစာဆုိႀကီးမ်ားက အဆုိရွိဖူးပါတယ္။ အဲဒီစကားႏွင့္အညီ သံေပါက္ကဗ်ာေလးေတြဟာ တစ္ခိ်န္တုန္းက ျမန္မာစာေပေလာကမွာေကာ ေက်းလက္ေဒသမွာေကာ အေတာ္ကေလးအသုံး၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တြင္က်ယ္ပုံကုိေလ့လာၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ျမန္မာေက်းလက္ေဒသရွိလယ္ယာက႑မွာ အသုံးတြင္က်ယ္လ်က္ရွိတဲ့ ႏြားမ်ားရဲ႕ လကၡဏာကုိ သံေပါက္ကေလးမ်ားအျဖစ္ ေရးဖြဲ႕ထားတာကုိ အခုလုိေတြ႕ရွိရပါတယ္။ မေမြးအပ္ေသာ ႏြား ၇ မ်ိဳးမွာ “ အသားပြျငား၊ နိမ့္တင္ပါး၊ ထုိႏြားမေမြးအပ္။ ေပါင္အေနေစာင္း၊ ဒူးျမင္းေခါင္း၊ မေကာင္းဟူၿပီးမွတ္။ သြားၾကားေရယုိ၊ တယ္လူးခ်ိဳ၊ နံတုိနံၾကပ္ မေမြးအပ္၊ မ်က္တြင္းက်ႏြား၊ ေျခခြင္ႏြား၊ ေမြးထားမျပဳအပ္၊ ေျမကပ္ၿပီးပါ၊ ေျခကုိခါ၊ ေခါင္းမွာ တုိလတ္မေမြးအပ္၊ ေမြးတုိၿမီးရွည္၊ ေမြးၾကမ္းသည္လည္ရွည္ တုိလတ္မေမြးအပ္၊ ႏြားေခါင္းရွည္ျငား၊ ထုိသည့္ႏြား၊ ေမြးထားေဘးေတြ႕တတ္၊ မေမြးင့္ျငား၊ ထုိထုိႏြား ေရွာင္ရွားသက္လုံးမွတ္ ” လုိ႕ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသံေပါက္ကေလးေတြကုိ ႏြားအသုံးျပဳသူေတာင္သူလယ္သမား ဦးႀကီးမ်ားနဲ႕ ႏြားအေရာင္းအ၀ယ္ျပဳၾကသူမ်ားအေနနဲ႕ အလြတ္ရေအာင္ႏႈတ္တက္ေဆာင္ၾကရပါတယ္။ အဲသလုိမေမြးအပ္တဲ့ ႏြားေတြကုိသိၿပီးေတာ့ ေမြးသင့္တဲ့ႏြား (၉)မ်ိဳးအေၾကာင္းကုိလည္း အခုလိုေတြ႕ရ...

ဘုရားမတင္ မပန္ဆင္လည္း သူ႕တြင္၀န္တာ ေက်ပြန္စြာျဖင့္ သာယာလွေအာင္ သူစြမ္းေဆာင္၏ ေတာ္၀င္ပန္းႏွယ္ မတင့္တယ္လည္း ေျမ၀ယ္ေၾကြခ သူ႕အလွျဖင့္ သႏၱာအဆင္း ေကာ္ေဇာခင္း၏ ပူရွိန္ျပင္းဒဏ္ ခံရပါလည္း အံကုိခဲၿပီး မေလွ်ာ့လုံလ ေၾကြးေၾကာ္ျပသည္ ျဖတ္ၾကနင္းစမ္းရဲသည့္ပန္း ျမတ္သည့္အက်င့္ ရဲရင့္စိတ္ဓာတ္ မေလွ်ာ့စြမ္းအား ေလးစားဖြယ္ရာ ျမတ္ႏုိးပါသည္ ရဲရင့္ပြင့္လန္းအုိ...စိန္ပန္း (ကဗ်ာေလးကုိႀကိဳက္လုိ႕ပါ)

အိပ္ရာေဘး ျပတင္းေပါက္က တံစက္ၿမိတ္ေပၚ ႏွင့္းေတြၿပိဳက်သံၾကားတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ၿမိဳ႕ေလးကို လြမ္းတယ္ေမေမ... ဆုိင္ကယ္အရမ္းေပါတဲ့ ၿမိဳ႕မွာေနၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကယ္ရီယာေလးကုိဖုန္သုတ္ရင္း အားေမြးေနရဦးမယ္... အေမ့ကုိေျပာျပရင္ရယ္ခ်င္ရယ္ရဦးမယ္ ခ်စ္သူကကုိယ္က်ပ္အက်ီၤဆုိရင္ ေမေမကႏွင့္းကာအီက်ီၤေလးေပါ့ ဘယ္သူေတြခုိက္ခုိက္တုန္တုန္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လုံပါတယ္ အရင္က၀တ္စုံေလးနဲ႕ပဲ ေႏြးေနတုန္း.....

အငိုေလ့က်င့္ခန္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရြာမွာ ေမာင္၀င္းလြင္၏ႀကီးေတာ္ ေဒၚက်ီးကန္းသည္အလြန္ အငိုသန္သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ရြာတြင္နာေရးျဖစ္ၿပီး ငုိမယ့္သူမရွိက အကူအညီေတာင္းလွ်င္အခမဲ့ငုိေပးေလ့ရွိသည္။ တစ္ေန႕တြင္ ေမာင္၀င္းလြင္၏ဖခင္ ဦးရွင္ေသဆုံးသြားသည္။ ထုိအခိ်န္တြင္ ႀကီးေတာ္ေဒၚက်ီးကန္းမွာ ခရီးလြန္ေနသျဖင့္ မသိလုိက္ရ၊ သုံးရက္ခန္႕အၾကာခရီးကျပန္နလာမွသိရၿပီးေဆြးမ်ိဳးအခ်ိဳကႏွင့္ အတူသုသာန္သုိ႕ခ်က္ခ်င္းသြားခဲ့သည္။ ငိုခ်င္ေနသူ ေဒၚက်ီးကန္းသည္ သုသာန္သုိ႕ေ၇ာက္သည္ႏွင့္ ေျမပုံမုိ႕မုိ႕အသစ္တစ္ခုအား ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းပစ္လွဲခ်ၿပီး ရႈိက္ႀကီးတငင္ငုိေၾကြးေတာ့၏။ ထုိအခိ်န္တြင္ တူျဖစ္သူေမာင္၀င္းလြင္မွာ သူ၏အနားသုိ႕ရပ္ၿပီး- “ႀကီးေတာ္ ဖက္ၿပီးငုိေနတာမွားေနတယ္။ အေဖ့ေျမပုံက ဘယ္ဘက္မွာဗ်” ဟုေဒၚက်ီးကန္းအားေျပာျပရာ ေဒၚက်ီးကန္းမွာ ရွက္ရွက္ႏွင့္ျပန္ေျပာလုိက္ပုံေၾကာင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ ငိုအားထက္ရယ္အားသန္ခဲ့သည္။ သူေျပာလုိက္ပုံမွာ- “ငါသိတယ္ဟဲ့ ငါသိတယ္။ နင့္အေဖအတြက္ အားရပါးရငိုႏုိင္ေအာင္ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနတာ” ဟူသတည္း။

မ်က္ႏွာကၿပဳံးေနတယ္ဆုိၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္မင္းထင္လား ရယ္ၿပီးေျပာေနေပမယ့္ ရင္ထဲမွာမငိုဘူးလုိ႕မင္းေျပာႏုိင္လား အျမင္တစ္ခုကုိၾကည့္ၿပီး ေပါ့ပ်က္ပ်က္ႏုိင္ေပမယ့္ ငါစဥ္းစားတဲ့အရာရာတုိင္းဟာ မင္းအတြက္ပဲဆုိတာနားလည္ေပးပါကြာ.... စိတ္ညစ္စရာႀကဳံလာတဲ့အခါ ရင္ဖြင့္ျခင္ခဲ့တယ္ ဘာပဲေျပာေျပာအားေပးမႈတစ္ခုကုိေပါ့.... ဒါမွမဟုတ္ႏွစ္သိမ့္မႈေလးတစ္ခုကုိေပါ့ ဒါေပမယ့္တြယ္တာမိတဲ့ငါကပဲအျပစ္လား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့မင္းကပဲအျပစ္လားဆုိတာ မခြဲျခားတတ္ဘူးအရာရာတြက္တန္ဖုိးထားၿပီး မင္းအတြက္ဦးစားေပးစဥ္းစားေပးခဲ့ေပမယ့္ ငါျပန္ရတာကဟာသတစ္ခုပါ...............

ႀကိဳမျပင္တဲ့အနာဂတ္ကုိ လွပစြာစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ေပမယ့္ ျဖစ္လာတာေတြက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိ ရုိက္ခ်ိဳးသြားတယ္ စိတ္ကူးယဥ္သလုိျဖစ္မလာေတာ့ ၀မ္းနည္းတာကလြဲရင္ ငါဘာမွလုပ္ယူလုိ႕မရေတာ့ဘူး စိတ္ကူးယဥ္ခြင့္ရတာကုိေလးကုိပဲ မင္းကုိေက်းဇူးတင္ေနမွာပါ အရာအားလုံးကုိခြင့္လႊတ္ရင္းနဲ႕ပဲ အေ၀းကေနပဲခ်စ္ေနေတာ့မယ္ မင္းေပ်ာ္ရႊင္ပါေစလုိ႕ဆုေတာင္းရင္းနဲ႕ေပါ့.........

ခံစားခ်က္ ရပ္တည္မႈမတူညီ အေျခအေနမတူေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္က လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္တာ အျပစ္တစ္ခုလုိမထင္ပါနဲ႕ ပခုံးႏွစ္ဖက္ၾကားမွာေခါင္းေပါက္တာျခင္းအတူတူ မင္းကုိခ်စ္တယ္ဆုိတာ ရယ္စရာဟာသမွမဟုတ္တာ... ျပန္မခ်စ္ႏုိင္ရင္ေတာင္ ငါအခ်စ္ကုိေတာ့ ေလးစားသင့္တယ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ မင္းကုိေတာ့ဆက္ခ်စ္ေနအုန္းမွာပါ.......

သမိုင္းအေၾကာင္းသိသေလာက္ပါ

ေရႊက်င္သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ တင္ထားတဲ့တာပါခင္ဗ်ာ... နားမလည္ေသးတဲ့အဆင့္နဲ႕ မကၽြမ္းက်င္ေသးတဲ့အဆင့္ေတြေၾကာင့္ မျပည့္ေသးရင္ခြင့္လြတ္ေပးပါ.....